استادیار پژوهشکده ادیان و مذاهب وابسته به دانشگاه ادیان و مذاهب
چکیده
این اثر زاگزبسکی یک طرح معرفتشناسی دینی است که باید آن را بدیل طرح «تضمین به جای توجیه» پلانتینگا یا طرح «توجیه زاید» آلستون در دفاع از باور دینی در نظر گرفت. زاگزبسکی در امتداد معرفتشناسی برونگرای فضیلتمحور خود، در این کتاب برای اثبات باورهای اخلاقی و دینی طرحی نو درمیاندازد. البته طرح جدید او بر دوش طرح پیشین او استوار است. طرح پیشین وی با عنوان معرفتشناسی فضیلتمحور و همینطور «اخلاق فضیلتِ انگیزشمحورِ الگوگرا» در ایجاد بخش اول طرح فعلی او نقش مهمی دارند. بخش اول طرح فعلی او عبارت است از «اعتماد به معرفت و عواطف دیگران» که با تکیه بر طرحهای قبلی خود میتواند آن را اثبات کند. وی در طرح جدید خود دفاعی متمایز از اخلاق و دین بر عهده گرفته است. دفاع او از راه اثبات آتوریته معرفتی باورهای اخلاقی و دینی است. او برای این کار از راه اعتماد طبیعی به خود آغاز میکند و سپس اعتماد معرفتی و عاطفی به دیگران را به طور منطقی نتیجه میگیرد. قدم بعدی او گذار از اعتماد معرفتی به آتوریته معرفتی گواهی و آتوریته معرفتی اجتماع است. هدف او آن است که اثبات کند از نظر معرفتشناسی کاملاً بجاست که انسان گواهی اخلاقی یا جماعت دینی را برای خود به منزلۀ منبع آتوریته معرفتی یا عملی در نظر بگیرد و از آن تقلید کند.